Ontvoerd
Het vijfde boek heet ontvoerd. Het is geschreven door Helen Vreeswijk.
Een Nederlands man verhuist naar Spanje om zijn grote droom waar te maken. Hij wil een camping openen. Na een aantal jaar lopen de zaken slechter en slechter. Hij wilt dit niet laten merken aan zijn vrouw en kinderen, dus bedenkt hij een plan. Hij gaat weer naar Nederland en ontvoerd een rijke zakenman, eist losgeld en vertrekt weer naar Spanje. Hij heeft zijn plan heel goed uitgewerkt, maar toch gaat er iets mis. De man op wie hij het gemunt had gaat op de dag dat hij ontvoerd zou moeten worden, onverwachts eerder naar zijn werk. Noodgedwongen neemt hij dan maar de dochter mee, Anouk. Hij eist 5 miljoen en er mag geen politie bij betrokken worden. De ouders van Anouk schakelen in het geheim toch de politie in en na 5 weken vol spanning in het donker te hebben gezeten, wordt Anouk bevrijd door de politie.
De hoofdpersonen zijn: Anouk en de man die Anouk ontvoerd (in het boek geven ze hem de hele tijd andere namen zodat niemand weet hoe hij echt heet.)
Anouk: Anouk is erg onzeker omdat ze graag uit de kast wil komen, maar dat niet durft. Ze heeft een vaste vriendinnen groep en als ze daar mee is, is ze altijd vrolijk en uitbundig. Thuis ergert ze zich vaak aan haar rijke ouders, die willen dat ze naar de juiste universiteit gaat en dat ze de juiste mensen ontmoet. Ik vind Anouk heel stoer, omdat ze stand blijft houden en niet opgeeft. Ze wil voor iedereen het beste doen en ze probeert zo veel mogelijk mensen blij te maken. Ik zou haar vriendin willen zijn als ze bij mij in de klas zou zitten.
De ontvoerder: is een dromer en vergeet soms dat je niet altijd alles kan doen en hebben. Ik vind hem laf, omdat hij andere in de problemen laat raken om zijn eigen problemen op te lossen. Hij denkt totaal niet aan andere. Het denkt alleen aan zijn eigen familie.
Hetgeen wat mij het meest raakte in het boek: de emotie. Hoe iedereen zich voelde werd zo mooi beschreven in het boek. Hoe eenzaam Anouk zich voelde toen ze hele dagen alleen zat en niets te doen had. Hoe ellendig de ouders en broer van Anouk aan het afwachten waren en hoe het voor de politie het was om de juiste keuzes te maken.
Ook was het boek heel correct geschreven. Omdat Helen Vreeswijk bij de politie werkt kon ze me precies vertellen hoe zo'n zaak verloopt. Wat de stappen zijn en hoe de politie denkt.
De enige die zo duidelijk een ontvoeringszaak kunnen beschrijven, zijn politieagenten.
Ik vond het verhaal heel pakkend en spannend. Tot het laatste hoofdstuk bleef het leuk, ook al had je al 7 hoofdstukken gelezen over hoe Anouk zich eenzaam voelde en hoe verdrietig haar moeder was, het bleef leuk.
Het einde was een klein beetje voorspelbaar, maar toch spannend, omdat het net anders loopt dan dat je verwacht had.
Ik zou zeker nog een boek lezen van Helen, omdat het heel mooi geschreven is. Daarom geef ik dit boek een 8,5.
Lief dagboek,
GELUKKIG heb ik dit stukje papier gevonden! Ik MOET gewoon even van mij afschrijven. Er is iets verschrikkelijks gebeurd…. Ik ben ontvoerd en ik zit nu in een raar huis in een houten doos ofzo. Soms komt De man en geeft me iets te eten of te drinken. De houten doos staat over een bed heen, zodat ik kan slapen en zitten. Ik verveel me dood en het is de hele dag donker. Ik weet niet hoe ik dit ga vol houden. Ik mag pas weg als mijn vader 5 miljoen heeft betaald. 5 MILJOEN!!! Ik weet niet eens zeker of mijn vader dat wel heeft. Ik zit de hele tijd te bedenken wat er zou gebeuren als mijn vader het geld niet kan ophoesten. De man zegt dat hij 3 bewakers rond het huis heeft geplaatst en dat zij niet terug deinzen om geweld te gebruiken. Ik ben echt heel bang. Ik heb de houten doos geïnspecteerd en ik heb gekeken naar mijn ontsnappingsmogelijkheden. Die zijn er wel, maar ik zou niet weten waar ik heen moet als ik mijn boeien (Ja, ik zit vast aan het bed) heb losgekregen en de doos kapot heb gemaakt. Als het waar is wat De man zegt, lopen er 3 gevaarlijke mannen buiten en daar kan ik nooit ongemerkt langs. Ik weet niet wat ik van De man moet vinden. Soms is hij heel lief en lijkt het alsof hij spijt heeft, en soms wordt hij ineens heel boos. De man is groot en heeft een Duits accent, al betwijfel ik of die echt is. Als hij boos is verdwijnt zijn accent en spreekt hij vloeiend Nederlands. Ik verstop dit blaadje straks onder mijn matras, hopend dat hij het niet vind of weggooit. Ik ga nu proberen te slapen, want ik heb hoofdpijn. Volgens mij heeft De man mij op mijn hoofd geslagen toen hij mij ontvoerde.
-xxx- Anouk
Lief dagboek,
Ik ben bijna een week bewusteloos geweest! Ik zal vertellen hoe het komt: ik probeerde te ontsnappen. De man was weg en ik had de deur horen dichtgaan. Ik hoopte dat hij lang zou wegblijven. Ik kon mijn boeien losmaken van het hout door heel vaak heen en weer te bewegen. Toen boei nummer 1 los was, lukte boei 2 veel makkelijker. Ik kon met flink wat getrek en gemurmel ook de tweede boei losmaken. Toen hoorde ik de deur weer en de man was weer thuis. Ik was bang dat hij zou komen en zou zien dat ik los was, dus ik deed alsof de boeien weer vast waren. De man kwam inderdaad naar mij toe en gaf me wat te drinken. Ik zei dat ik het later zou opdrinken, omdat ik nog wat wilde slapen. Gelukkig ging hij weg. Heel zachtjes begon ik het hout van de doos te slopen. Het laatste wat ik zou willen, was dat De man weer terug zou komen. Langzaam maar zeker ging de doos kapot. Toen werd het twijfelen. Als ik met 1 grote ruk aan een dikke plank zou trekken, zou die loslaten en was ik vrij. Het nadeel dan, was dat de man het ongetwijfeld zou horen en ik weinig tijd zou hebben om weg te komen. Ik was maar een paar keer buiten de doos geweest om te plassen en ik wist dat ik tijd nodig zou hebben om het raam te slopen, die op slot zat. Als ik zachtjes door zou gaan, zou De man ook kunnen terugkomen en zien dat ik de doos aan het slopen was. Beide hadden nadelen. Ik koos voor optie 1. Met een grote ruk trok in aan de plank en die schoot los. Het geluid was harder dan ik hoopte, maar ik was vrij. Ik rende naar het raam en begon er in te rammen met 1 van mijn boeien. Ik hoorde wat gestommel op de gang en begon harder te slaan. Glasscherven vielen op de grond, maar het gat was nog niet groot genoeg om door heen te klimmen. Ik hoorde het slot open gaan en sloeg alsof mijn leven ervan af hing. Vanaf daar weet ik het niet meer. De man zei dat hij geen andere oplossing zag dan mij op mijn hoofd slaan. En nu heb ik dus bijna een week geslapen. De man zei ook dat het heel gevaarlijk was voor mij om te ontsnappen. Hij kon de bewakers al bijna niet meer aan en vroeg zich af of ze zich zouden beheersen als ze mij zagen. Achteraf was dat inderdaad niet zo goed afgelopen, denk ik.
Nu probeer ik me koest te houden. De man zei dat als ik me goed gedroeg, ik over een paar dagen mocht telefoneren met mijn moeder! Ik hoop zo dat dat doorgaat, dat het niet een belofte is om mij stil te houden.
Ik voel me behoorlijk eenzaam en een telefoontje met mijn moeder zou ik super fijn vinden.
-xxx- Anouk