Ik denk dat dit het einde is
Het derde boek dat ik dit jaar voor fictie gelezen heb is 'Ik denk dat dit het einde is' van Maren Stoffels. Dit is weer een boek dat ik aangeraden gekregen had door iemand anders. Ik had hem aangeraden gekregen toen ik bij iemand aan het logeren was en toen ik die ochtend wakker werd was ik er maar gewoon in begonnen. Die avond ging ik daar weg en ik was al op pagina 150. Daarna heb ik hem direct geleend bij de bibliotheek en heb ik hem binnen 24 uur uitgelezen. Wat me denk ik vooral aangreep in dit boek, was de moraal. De verhaallijn zelf was al heel leuk, maar het is echt een boek waar je nog over na blijft denken als je het uit hebt. Het geeft een totaal nieuwe kijk op daklozen en het laat je nadenken over hun afkomst en verhaal. Dat vond ik heel mooi aan het boek. Het was ook wel een onderwerp waar ik nog vrijwel nooit over gelezen, maar het sprak me erg aan. Waar ik me deels wel in herken, is in het hoofdpersonage. Dat is een meisje van een jaar of 16 en ze is vrij braaf van aard, maar wil eigenlijk ook wel van die reputatie af. Daardoor gaat ze wat meer badass dingen doen. Niet dat ik in precies dezelfde situatie zit, maar toch herkende ik me mezelf er wel een beetje in.
Het leven gaat niet altijd over rozen,
zeker niet voor mensen die slapen op dozen.
De confrontaties van elke dag,
ze houden het toch maar vol,
vaak zelfs met een lach.
Sommige confrontaties doen weer zeer,
Ook hiertegen bieden ze verweer.
Vaak zijn de dingen die het meest kwetsen,
gelijktijdig hetgeen wat je levensverhaal kan schetsen.
Dromen over de mooie dingen in het leven,
dingen die je wel worden gegeven,
dingen waar je van kunt leren,
die niet je hele leven hoeven te regeren.
Bedenk dat er ook mensen zijn die om je geven
en samen met jou verder willen leven.
Over die dingen wil ik dromen.
Door te bedenken dat je niet
de enige bent die ellende kent,
maar dat er veel mensen zijn met pijn en verdriet.
Al zie je dat van buiten niet.
Het gedicht dat ik hierboven geschreven heb, heb ik geschreven over het boek. Niet persé over de verhaallijn van het boek, maar over de moraal. Dat het leven als dakloze niet makkelijk is, maar dat je ook wel kan genieten van kleine dingen. Dat hoe jij ze ziet, niet is hoe zij zijn.
Ik ben bij deze opdracht dus niet zo diep ingegaan op het verhaal van het boek, omdat ik denk dat het qua verhaallijn een goed boek is, maar niet geweldig. Juist dat extra verhaal wat verteld werd in het boek, het verhaal wat je alleen maar kon lezen tussen de regels door, dat vond ik mooi.
Ik zou dit boek best wel kunnen aanraden aan veel verschillende soorten mensen. Ik denk dat veel mensen het boek leuk zou vinden omdat het wel spannend is, maar niet eng. Wel grappig, maar niet overdreven en dit alles terwijl er een mooi verhaal wordt verteld.